Κάθε χώρα έχει τις δικές της «Σχολές». Στην δικιά μας, σε επίπεδο εκτελεστών, δεν έχουμε να δείξουμε σολίστ παγκοσμίου κλάσεως σε όργανα όπως η βιόλα, το φλυκόρνο ή το ευφώνιο, έχουμε όμως στην κιθάρα, παράδοση σημαντική. Κατά το δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα εμφανίστηκαν πολλοί εξαίρετοι μουσικοί, μερικοί από τους οποίους ήσαν διεθνώς κορυφαίοι. Από αυτό το πρίσμα χαιρετίζουμε κάθε νέα κυκλοφορία, η οποία εντάσσεται σε ένα υπάρχον υψηλότατο επίπεδο ελληνικής κιθαριστικής τέχνης. Η Αλεξάνδρα Χριστοδήμου και ο Γιάννης Πετρίδης έχουν ήδη 17 χρόνια ενεργούς παρουσίας, με πλήθος εμφανίσεων εντός και εκτός συνόρων. Τους γνωρίσαμε δισκογραφικά το 1988 με το πρώτο CD τους που είχε τίτλο «Rhapsody for Two Guitars». Στο παρόν δεύτερο άλμπουμ τους, έχουν επικεντρώσει την προσοχή στις βόρειες ακτές της Μεσογείου παίζοντας έργα συνθετών από την Ισπανία, την Γαλλία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Έργα τριών αιώνων, φωτεινά, χαρούμενα, ερωτικά, μελωδικά, νοσταλγικά, χορευτικά. Σελίδες για 12 Πσυνολικά- χορδές, σε εκτελέσεις αναφοράς. Ακούγοντας τον δίσκο δεν βρήκαμε κανένα αδύνατο σημείο. Αντιθέτως, ακούσαμε κάποια πράγματα εντυπωσιακά, όπως: Η μεγάλη λεπτολόγηση των δυναμικών, ο λογικός συνδυασμός μουσικότητας και ακρίβειας, η σαφήνεια του φραζαρίσματος, η ταυτόσημη σκέψη των δύο ερμηνευτών, το ηχοχρωματικό ψάξιμο, η γενικότερη αίσθηση ενός άνετου και αβίαστου αποτελέσματος. Αυτά ως προς το πως έχουν παρουσιαστεί τα έργα. Διότι πρέπει να αφιερώσουμε μία σειρά επαίνων και για τα ίδια τα έργα. Κατ' αρχήν όλες οι μεταγραφές για κιθαριστικό ντούο, κρίνονται ως άριστες, γραμμένες από ανθρώπους που γνωρίζουν βαθειά το όργανο, αλλά και τα κομμάτια τα κατανοούν στην πρωτότυπη μορφή τους, ορχηστρική ή για άλλα σύνολα. Μετά, οι επιλογές των έργων. Τι να πούμε για τον Ισπανικό Χορό αριθ.1 από την «Σύντομη Ζωή» του de Falla, για το Allegro Spigliato από την «Ιταλική Σουίτα» του Gangi, ή για το Fandango από το «Κουιντέτο σε Ρε μείζονα» του Boccherini; Πρόκειται για μερικά από τα πολυτιμότερα διαμάντια του στέμματος της παγκοσμίου κιθαριστικής γραμματείας!
Ποιός είναι ικανός να ακούσει ασυγκίνητος τις «μαγικές» αρμονικές της «Ανδαλουσιάνικης Σερενάτας» ή την εμβληματική μελωδική γραμμή του «Κοντσέρτου Αράνχουεζ»; Πώς να μην χειροκροτήσουμε τεχνικούς και εκφραστικούς άθλους όπως στην «Toccata» του Pierre Petit ή στα «Soundtracks» του Κώστα Γρηγορέα; (Ειδικά στο 2ο που είναι μία αναφορά στον Μ.Χατζιδάκι).
Τέλος οφείλουμε να δώσουμε εύσημα στην πληρότητα της όλης παραγωγής, από το γραφιστικό έως το εκτυπωτικό σκέλος της. Ακόμα και τα δίγλωσσα σημειώματα για τα έργα και τους συνθέτες είναι ωραιότατα, ουσιαστικά, κατατοπιστικά. Επιγραμματικά, πρόκειται για έναν από τους πιο ευχάριστους δίσκους που έχουμε ακούσει εφέτος. Και αυτή η χαρά προκύπτει όχι από κάποιες πλευρές, αλλά από το σύνολο της εμπεριεχόμενης τέχνης.

Κορνήλιος Διαμαντόπουλος, Jazz & Tzaz (No. 139, Οκτώβριος 2004)